تعریف ارز فیات

ارز فیات

ارز دیجیتال چیست؟ صفر تا صد کریپتو کارنسی در 10 دقیقه

ارز دیجیتال یا کریپتوکارنسی که گاهی اوقات به آن کریپتو هم گفته می‌شود، به شکلی از ارز گفته می‌شود که به صورت دیجیتال یا مجازی وجود دارد و به صورت غیرمتمرکز عمل می‌کند، یعنی به هیچ سازمان یا مرجعی وابسته نیست. ارزهای دیجیتال مرجع صادرکننده یا تنظیم‌کننده مرکزی ندارند، در عوض از یک سیستم غیرمتمرکز برای ثبت تراکنش‌ها و صدور واحدهای جدید بهره می‌برند. در این مطلب، صفر تا صد ارزهای دیجیتال از تاریخچه گرفته تا آینده آنها را بررسی می‌کنیم.

رمز ارز یا ارز دیجیتال چیست؟

ارز دیجیتال یا کریپتوکارنسی یک سیستم پرداخت دیجیتالی است که برای تایید تراکنش‌ها به بانک‌ها متکی نیست. این سیستم همتابه‌همتا می‌تواند به هر کسی در هر جای دنیا امکان ارسال و دریافت رمز ارزها را بدهد. به جای انتقال و مبادله پول فیزیکی در دنیای واقعی، پرداخت‌های رمز ارز تنها در یک پایگاه داده آنلاین که اطلاعات تراکنش‌ها را نگهداری می‌کند، انجام می‌شود. این پایگاه داده، همان فناوری بلاکچین است. هنگامی که ارزهای دیجیتال را انتقال می‌دهید، تراکنش‌ها در یک دفتر کل ثبت می‌شوند.

رمز ارز نام خود را به این دلیل دریافت کرد که از رمزگذاری برای تأیید تراکنش‌ها استفاده می‌کند. این بدان معناست که کدنویسی پیشرفته در ذخیره و انتقال داده‌های ارزهای دیجیتال بین کیف‌پول‌ها و در دفتر کل توزیع‌شده، نقش دارد. هدف از رمزگذاری ایجاد امنیت است.

اولین ارز رمزنگاری‌شده بیت کوین بود که در سال 2009 ایجاد شد و تا به امروز شناخته‌شده‌ترین رمز ارزهاست. بیشتر علاقه به ارزهای رمزنگاری‌شده، ترید یا معامله برای کسب سود است، چون دلالان در مواقعی قیمت‌ رمز ارزها را بالا می‌برند.

تاریخچه ارز دیجیتال

بسیاری فکر می‌کنند که رمزارز مفهومی است که در دهه گذشته توسعه یافته و راه‌اندازی شده است، اما تاریخچه ارز دیجیتال به سال 1983 باز می‌گردد.

چاوم (Chaum) اولین برند تعریف ارز فیات ارزهای دیجیتال را با یک سیستم تراکنش به نام ای‌کش (eCash) توسعه داد که چند سال بعد با دیجی‌کش (DigiCash) تکرار دیگری از همان اصل انجام شد. عنصر اساسی دیجی‌کش این است که تراکنش‌ها ناشناس بوده و از طریق یک شبکه عمومی انجام می‌شوند.

اگرچه واژه رمز ارز تا اواخر دهه 1990 ابداع نشد، اما اولین تلاش‌های چاوم در این زمینه، چارچوب‌های مهمی را برای تجسم‌های آینده این روش جدید مبادله کالا و خدمات ایجاد کرد. با رکود اقتصاد جهانی در سال 2008، زمانی که ارزش طلا و سکه به طور چشمگیری کاهش یافت، این موضوع به‌صورت کامل‌تری محقق شد.

در سال 2008 ساتوشی ناکاموتو خالق ناشناس بیت کوین، وایت‌پیپر گسترده‌ای درباره پتانسیل ارزهای دیجیتال منتشر کرد و اولین تراکنش را با شناخته‌شده‌ترین کریپتوکارنسی تا به امروز یعنی بیت کوین انجام داد.

ساتوشی ناکاموتو همچنین پایگاه داده بلاک چین را اختراع کرد که بیت کوین و بیشتر پلتفرم‌های دیگر ارزهای دیجیتال، با استفاده از آن اطلاعات تراکنش‌ها را نگهداری می‌کنند. در کمتر از دو سال پس از اولین تراکنش‌های بیت کوین و بلاک چین، سایر برنامه‌نویسان و توسعه‌دهندگان با موفقیت به بلاک چین روی آوردند. تلاش‌های آن‌ها نه تنها تعداد تراکنش‌های بیت‌کوین را افزایش داد، بلکه پلتفرم‌های جدید ارزهای دیجیتال را برای افزایش بیشتر ردپای این توکن‌های دیجیتال، ایجاد کرد.

ارزهای دیجیتال چگونه کار می‌کنند؟

ارزهای دیجیتال بر روی یک دفتر کل توزیع‌شده به نام ب لاک‌چین اجرا می‌شوند که سوابقی از تمام تراکنش‌های انجام شده است.

واحدهای رمز ارز از طریق فرآیندی به نام ماینینگ یا استخراج، ایجاد می‌شوند. استخراج، با استفاده از قدرت پردازشی کامپیوترها مسائل پیچیده ریاضی را حل کرده و منجر به تولید ارز جدید می‌شود. کاربران همچنین می‌توانند ارزها را از صرافی رمز ارز بخرند، سپس آنها را با استفاده از کیف پول‌های دیجیتال ذخیره و معامله کنند.

اگر صاحب ارزهای دیجیتال هستید، باید بدانید که مالک هیچ چیز فیزیکی و ملموسی نیستید. آنچه شما در اختیار دارید کلیدی از حروف و اعداد است که به شما امکان ارسال ارز را به شخصی دیگر می‌دهد. در واقع شما یک آدرس بر روی بلاک‌چین دارید که تنها متعلق به شماست.

اگرچه بیت کوین از سال 2009 وجود دارد، ارزهای دیجیتال و کاربردهای فناوری بلاک‌چین هنوز از نظر مالی در حال ظهور هستند و انتظار می‌رود در آینده استفاده‌های بیشتری از آنها شود. معاملات از جمله اوراق قرضه، سهام و سایر دارایی‌های مالی را می‌توان در نهایت با استفاده از این فناوری معامله کرد.

تولید و استخراج ارز دیجیتال چگونه است؟

استخراج ارز دیجیتال فرآیند استفاده از قدرت محاسباتی کامپیوتر شما برای تأیید تراکنش‌ها در بلاک چین است. هنگامی که یک بلوک را تأیید می‌کنید، پاداش دریافت خواهید کرد و مقداری کارمزد هم از طرف‌های معامله‌کننده می‌گیرید.

برای شروع استخراج ارزهای دیجیتال، باید کامپیوتر یا ماینر داشته باشید که بتوانید آن را به فرآیند استخراج اختصاص دهید. برای اینکه مطمئن شوید مصرف برق شما از درآمد استخراج بیش‌تر نمی‌شود، به کامیپوترهایی با پردازنده‌های کم‌مصرف نیاز دارید.

برای استخراج بیشتر کریپتوکارنسی‌ها، تنها دو گزینه پردازنده قابل دوام وجود دارد، کارت گرافیک (GPU) و دستگا‌های مدار مجتمع (ASIC).

GPU یک واحد پردازش گرافیکی است که اغلب در کامپیوترهای شخصی مخصوص بازی یا کامپیوترهای شخصی پیشرفته که برای رندر گرافیک استفاده می‌شوند، یافت می‌شود. ASIC مخفف مدار مجتمع با کاربرد خاص است. این دستگاه تراشه‌ای است که به طور خاص برای یک کار طراحی شده است؛ استخراج یک رمز ارز خاص. مزیت ASICها این است که بسیار کارآمدتر هستند. نقطه ضعف آنها هم انعطاف‌پذیر نبودن در تنوع استخراج رمز ارز است و همچنین از GPU گران‌ترند.

هنگامی که سخت افزار را در اختیار دارید، فقط باید یک کیف پول دیجیتال و بعضی از نرم افزارهای ماینینگ را راه‌اندازی کنید. مطمئن شوید که کامپیوتر ماینینگ خود را در مکانی خنک و دارای تهویه مناسب نگه می‌دارید، چون گرمای زیادی تولید می‌کند. همچنین باید از اتصال مداوم آنها به اینترنت اطمینان‌خاطر داشته باشید.

هنگامی که همه چیز تنظیم شد، استخراج یک فرآیند بسیار ساده خواهد بود. با این حال، باید مراقب ارزهای دیجیتالی که استخراج می‌کنید باشید. کاهش شدید قیمت می‌تواند این عملیات را بدون‌سود کند.

تفاوت ارز دیجیتال با پول معمولی چیست؟

هر شکل مؤثر پول باید به‌عنوان وسیله مبادله، ذخیره ارزش و واحد حساب عمل کند. هم پول فیات و هم ارزهای دیجیتال این ابزار را ارائه می‌دهند، اما از چند جهت کلیدی متفاوت هستند.

پول فیات یک ارز قانونی است که ارزش آن به یک ارز صادرشده توسط دولت، مانند دلار آمریکا مرتبط است، در حالی که رمز ارز یک دارایی دیجیتال است که ارزش خود را از بلاک‌چین اصلی خود به دست می‌آورد.

صدور و حاکمیت ارزهای فیات توسط بانک‌های مرکزی دیکته می‌شود، در حالی که پروتکل‌های بلاک‌چین، تعریف ارز فیات کدها و جوامع بر ارزهای دیجیتال حاکم هستند.

توزیع فیات به واسطه‌ها نیاز دارد، در حالی که ارزهای دیجیتال به شبکه‌های توزیع‌شده و غیرمتمرکز برای فعال کردن تراکنش‌های خود متکی هستند.

کاربردهای ارز دیجیتال چیست؟

در ابتدا، کریپتوکارنسی به‌عنوان جایگزینی برای ارز فیات بر اساس این فرض که قابل حمل، مقاوم در برابر سانسور، در دسترس بودن در سطح جهانی و ابزاری مقرون‌به‌صرفه برای انجام تراکنش‌های برون‌مرزی است، معرفی شد. اما به‌جز دارایی‌های دیجیتالی که به ارزهای تعریف ارز فیات فیات سنجاق شده‌اند، ارزش ارزهای دیجیتال به دلیل نوسان قیمتی، نتوانست عملکرد مؤثری را به‌عنوان یک وسیله مبادله داشته باشد.

در نتیجه، بیشتر دارندگان این رمز ارزها توجه خود را به پتانسیل سرمایه‌گذاری ارزهای دیجیتال معطوف کرده‌اند، که از آن زمان جنبه سفته‌بازی بازار کریپتو را به وجود آورده است. به نظر می‌رسد سرمایه‌گذاران بیشتر نگران احتمال افزایش قیمت یک کریپتوکارنسی در آینده هستند تا اینکه بتوانند از آن برای خرید کالاها و خدمات استفاده کنند. بنابراین کریپتو در حال حاضر بیشتر به‌عنوان یک سرمایه‌گذاری در نظر گرفته می‌شود.

مزایا و معایب ارز دیجیتال چیست؟

طرفداران کریپتوکارنسی نمی‌توانند از این ارزهای دیجیتال به اندازه کافی استفاده کنند. اما سرمایه‌گذاری روی ارزهای دیجیتال به‌طور حتم برای همه مناسب نیست. قبل از تصمیم‌گیری در مورد اینکه آیا ارزهای دیجیتال سرمایه‌گذاری خوبی برای سبد شماست، مهم است که مزایا و معایب آنها را بدانید.

مزایای ارزهای دیجیتال

• می‌توانید ارزهای دیجیتال را بدون بانک، کارگزار یا دولت خرید و فروش کنید، که به شما امکان می‌دهد کارمزدها را دور بزنید و حریم خصوصی بیشتری داشته باشید.
• قیمت بیت کوین سر به فلک کشیده و برخی از سرمایه‌گذاران فکر می‌کنند که مانند طلا به یک عنصر ثابت در سرمایه‌گذاری تبدیل خواهد شد.
• دولت در ایجاد ارزهای دیجیتال جدید دخالت نمی‌کند، بنابراین نمی‌تواند آنها را مانند ارزهای فیات، بیش از حد چاپ کنند و باعث تورم شدید شود.
• تراکنش‌های ارز دیجیتال کاملا شفاف بوده و دستکاری در تراکنش‌های آن غیرممکن است.
• انتقال ارزهای دیجیتال کاملا راحت و بدون دردسر است و می‌توانید با سرعت بالا و در زمان کوتاه، مقدار زیادی رمزارز جابه جا کنید.
• ارزهای دیجیتال به واسطه توسعه روی بستر بلاکچین از امنیت بالایی برخوردارند.

معایب ارزهای دیجیتال

• کریپتوکارنسی یک سرمایه‌گذاری سوداگرانه با نوسانات شدید قیمت است که همیشه ریسک بالاتری به همراه دارد.
• به دلیل نبود مقررات توسط یک مرجع مرکزی، آینده کریپتو بسیار نامشخص است. اکثر دولت‌های جهان هنوز رمزارز را به رسمیت نشناخته‌اند.
• کریپتو در یک کیف پول ذخیره می‌شود و اگر دسترسی به آن کیف پول را از دست بدهید، مثلا رمز عبور خود را فراموش کنید، تمام دارایی دیجیتال خود را از دست خواهید داد.

انواع ارز دیجیتال کدام ها هستند؟

ارزهای دیجیتال را با توجه به فاکتورهای متفاوت می‌توان دسته‌بندی کرد، اما به دو دسته کلی تقسیم می‌شوند. کوین و توکن. کوین‌ها فقط روش پرداخت هستند، در حالی که توکن‌ها ممکن است سهمی از یک شرکت باشند، به محصول یا خدمات دسترسی داشته باشند و بسیاری از عملکردهای دیگر را انجام دهند. کوین‌ها ارزهایی هستند که می‌توان از آنها برای خرید و فروش کالاها استفاده کرد. کوین به طور مستقل عمل می‌کند، در حالی که توکن کاربرد خاصی در اکوسیستم پروژه دارد.

اگر بخواهیم رمز ارزها را با توجه به ماهیت آنها گروه‌بندی کنیم، به این صورت خواهند بود:

بیت کوین

بیت کوین اولین ارز دیجیتال رسمی است که در سال 2008 ایجاد شد. حداکثر 21 میلیون از این سکه‌ها می‌تواند وجود داشته باشد، که آن را به یک منبع کمیاب تبدیل می‌کند.

آلت کوین

آلت کوین در اصل به ارزهای دیجیتال به غیر از بیت کوین گفته می‌شوند. آنها به ارز دیجیتال بومی هر بلاکچین اشاره می‌کنند. اتر، ارز دیجیتال شبکه اتریوم، محبوب‌ترین آنهاست.

استیبل کوین

استیبل کوین‌ها ارزهای دیجیتالی هستند که قیمت آنها به یک دارایی خارجی گره خورده است. این دارایی‌ها می‌توانند طلا، فیات یا نوع دیگری از ارزهای دیجیتال باشند. با موازی بودن ارزش با دنیای واقعی، استیبل کوین‌ها به یک سکه به نسبت پایدار تبدیل شده‌اند. تتر یکی از استیبل کوین‌هاست که قیمت آن همیشه حدود 1 دلار آمریکاست.

میم کوین

میم کوین‌ها اغلب به‌عنوان یک شوخی ایجاد شده‌اند و هدف مشخصی را دنبال نمی‌کنند. دوج کوین یکی از میم کوین‌هاست که توجه ایلان ماسک را به خود جلب کرده است.

شت کوین

شت کوین اصطلاحی تحقیرآمیز برای توصیف ارزهای دیجیتال است که ارزش یا هدف واقعی ندارد. این سکه‌ها بدون هدف به‌عنوان یک کپی از ارز موجود ایجاد شده‌اند. شت کوین‌ها اغلب کلاهبرداری هستند و باید از آنها اجتناب کرد.

شکلی دیگر از دسته بندی که می‌توان برای ارزهای دیجیتال در نظر گرفت، بر اساس کاربرد آنهاست.

ارزهای مالی و پرداختی

هدف ارزهای دیجیتال مالی و پرداختی این است که جایگزین پول رایج جهان شوند (مانند بیت کوین و ریپل) و یا به‌عنوان راه‌حلی برای مبادله سایر دارایی‌ها عمل کنند (مثل ارز دیجیتال بیت شیرز). همچنین از استیبل کوین‌ها هم می‌توان به‌عنوان ارزهای پرداختی استفاده کرد. این ارزها برای اهداف مالی دیگری مثل قرض و وام، جذب سرمایه، بیمه و مبادلات صرافی‌ها استفاده می‌شوند.

ارزهای زیرساختی یا پلتفرمی

ارزهای دیجیتال زیرساختی برای تسهیل فعالیت‌های بلاکچین ایجاد شده‌اند (مانند چین لینک). زیرساخت آنها بر مبادلات غیرمتمرکز رمز ارزها نظارت دارد. رمز ارزهای پلتفرمی هم از قراردادهای هوشمند و اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز پشتیبانی می‌کنند. اتریوم یکی از ارزهای دیجیتال پلتفرمی به حساب می‌آید.

ارزهای خدماتی

ارزهای دیجیتال خدماتی ابزارهای لازم را برای مدیریت داده‌های شخصی و سازمانی بر روی بلاک چین، در اختیار افراد قرار می‌دهند. این رمز ارزها دسترسی به داده‌های خارج از بلاک چین را فراهم می‌کنند. همچنین رمزارهایی هم که برای مدیریت شبکه‌های اجتماعی و یا ذخیره اطلاعات به کار می‌روند، در این دسته قرار می‌گیرند (مانند ارزهای اسیم و استوریج).

ارزهای سرگرمی

امروزه بازی‌ها نه تنها به‌عنوان سرگرمی، بلکه برای کسب درآمد هم به کار گرفته می‌شوند. به همین دلیل ارزهای دیجیتالی برای سرگرمی به وجود آمدند که می‌توان با بازی کردن، آنها را به دست آورد، مانند رمز ارز مانا و سندباکس.

ذخیره ارزش چیست؟

اگر می‌خواهید دقیقاً یاد بگیرید که ذخیره ارزش به چه معنا است و چه کاربردی دارد، به‌جای درستی آمده‌اید. در این مقاله می‌خواهیم در رابطه با Store of Value به گفتگو بپردازیم، پس با ارزکت همراه باشید. در این مقاله، ما تعریف ذخیره ارزش، نحوه ارزیابی یک ذخیره ارزش را پوشش می‌دهیم و سپس بررسی می‌کنیم که آیا ارزهای فیات، طلا و بیت کوین ذخیره‌های خوبی برای ارزش هستند یا خیر. در نهایت، خواهیم دید که کدام یک بهترین گزینه برای Store of Value است.

تعریف ذخیره ارزش

Store Value یک ارز، کالا یا دارایی است که ارزش خود را در مدت‌زمان طولانی حفظ می‌کند. ذخیره ارزش می‌تواند ارزش آن را افزایش دهد، اما نباید کاهش یابد. با رشد بیت کوین مفهوم Store of Value معنی خاصی به خود می‌گیرد و این تا حد زیادی به لطف ساتوشی ناکاموتو است که به‌طور خاص بیت کوین را برای تقلید از ذخایر ارزش طلا طراحی کرد. در حال حاضر، میلیون‌ها نفر بیت کوین را طلای دیجیتال می‌دانند؛ اما آیا بیت کوین بهتر از دلار و طلا است؟

چه عواملی دارایی را به ذخیره ارزش تبدیل می‌کند؟

عوامل متعددی وجود دارد که یک دارایی را به یک Store Value تبدیل می‌کند. توجه به این نکته حائز اهمیت است که یک دارایی در هر زمانی می‌تواند ذخیره خوبی از ارزش باشد، حتی اگر همه عوامل را برآورده نکند. عوامل زیر یک دارایی را به گزینه مناسبی برای ذخیره ارزش تبدیل می‌کند.

به‌ طور گسترده پذیرفته‌شده – قابل‌دسترسی برای همه : یک دارایی باید به‌طور گسترده‌ای به‌عنوان یک ذخیره ارزش توسط درصد زیادی از بازار شناخته شود. هرچه افراد بیشتری آن را پذیرش کنند، در واقع ذخیره ارزش بهتری است.

بادوام در طول زمان و عدم استهلاک : خواه یک سال، یک دهه یا حتی یک قرن باشد، یک ذخیره ارزش باید ارزش خود را در دوره‌های طولانی حفظ کند. برای مثال، طلا و نقره هزاران سال است که ذخیره‌های موفقی از ارزش بوده‌اند.

خرید و فروش آسان : شما باید به‌راحتی بتوانید ارز یا سهام و یا دارایی را با پول نقد به‌سرعت و به‌راحتی تعویض کنید. اساساً باید بازاری قوی از افرادی وجود داشته باشد که دائماً مایل به خرید و فروش آن باشند.

کمیاب – عرضه محدود : ایجاد عرضه بیشتر یک دارایی، ارزش سهام موجود را کاهش می‌دهد و این در حالی است که کمبود یا کمیاب بودن یک دارایی آن را به یک ویژگی ارزشمند ذخیره ارزش تبدیل می‌کند. به‌عنوان‌مثال، ارزهای فیات خیلی کمیاب نیستند، زیرا دولت‌ها اغلب تعداد بیشتری از آن‌ها را چاپ می‌کنند، درحالی‌که بیت کوین تنها 21 میلیون بیت کوین عرضه می‌کند.

تقسیم‌ پذیر : هرچه تقسیم یک دارایی به بخش‌های کوچک‌تر آسان‌تر باشد، ذخیره ارزش معنی بهتری به خود می‌گیرد، زیرا در این صورت مجبور نیستید کل آن را بفروشید. به‌عنوان‌مثال، درحالی‌که طلا را می‌توان تقسیم کرد ولی تقسیم آن به‌آسانی بیت کوین نیست. هر بیت کوین به 100 میلیون ساتوشی قابل‌تقسیم است.

قابلیت حمل : ذخیره ارزش‌ها زمانی ارزشمندتر هستند که بتوانید به‌راحتی قابلیت حمل داشته باشند. درحالی‌که املاک و مستغلات به‌طورکلی یک ذخیره ارزش با ثبات است، واضح است که شما نمی‌توانید آن را به‌جایی ببرید. از سوی دیگر، مثلاً انتقال آثار هنری در سطح جهانی بسیار آسان‌تر است. یا مثلاً انتقال بیت کوین و رمز ارزهای دیگر، شما می‌توانید تمام بیت کوین خود را با یک دستگاه سخت‌افزاری کوچک با یک رمز عبور انتقال دهید.

ارز های فیات به‌ عنوان ذخیره ارزش

ارزهای فیات مانند دلار استرالیا (AUD) و دلار آمریکا (USD) معمولاً دارای ارزش پایینی هستند زیرا به‌طور پیوسته قدرت خرید خود را از دست می‌دهند. این ارزها فقط به این دلیل استفاده می‌شوند که سایر وظایف پول را به‌خوبی انجام می‌دهند، ازجمله اینکه وسیله مبادله و واحد حساب هستند.

در اینجا یک مرور سریع از ارزهای فیات در برابر عوامل ذخیره ارزش آورده شده است:

• به‌طور گسترده پذیرفته‌شده – دلار آمریکا به‌طور گسترده پذیرفته‌شده‌ترین ذخیره ارزش در این سیاره است، زیرا صدها کشور از آن به‌عنوان وسیله مبادله، به‌ویژه برای پرداخته‌ای بین‌المللی استفاده می‌کنند. سایر ارزهای فیات عموماً در کشور خود پذیرفته‌شده‌اند، اما نه در سراسر جهان.
• بادوام در طول زمان – نه ارزهای فیات در طول زمان قدرت خرید خود را از دست می‌دهند زیرا بانک‌های مرکزی عرضه پولی را گسترش می‌دهند.
• خریدوفروش آسان – بله ارزهای فیات به‌راحتی در بانک‌ها مبادله می‌شوند و به‌عنوان پرداخت در سراسر جامعه پذیرفته می‌شوند.
• کمیاب – ارزهای فیات کمیاب نیستند زیرا بانک‌های مرکزی در سراسر جهان نرخ بهره را کاهش داده و ارز جدید را با سرعتی بی‌سابقه چاپ می‌کنند.
• قابل‌تقسیم – اکنون‌که می‌توانیم با ارزهای فیات به‌صورت دیجیتال معامله کنیم، آن‌ها به‌راحتی قابل‌تقسیم هستند.
• قابل‌حمل – به‌طورکلی می‌توانید ارز فیات خود را با خود ببرید، اما باید به بانک‌ها و شبکه‌های پرداخت متکی باشید.

طلا به‌عنوان ذخیره ارزش

مسلماً طلا در طول سه هزار سال گذشته ذخیره غالب ارزش بوده است. تمام ویژگی‌های یک ذخیره بزرگ ارزش را دارد و تنها ارزهای دیجیتال جدید از آن پیشی گرفته‌اند که حتی بهتر از آن‌ها در نظر گرفته می‌شوند. علاوه بر این، در طول تاریخ، طلا نه‌تنها یک ذخیره ثابت ارزش، بلکه شکل اولیه پول بوده است.

در اینجا یک مرور سریع از طلا به‌عنوان Store Value آورده شده است:

• به‌طور گسترده پذیرفته‌شده است – طلا در سراسر جهان به‌عنوان نوعی پول پذیرفته‌شده است.
• بادوام در طول زمان – بله، طلا بادوام‌ترین ذخایر ارزشی است که هزاران سال ارزش خود را حفظ کرده است.
• قابلیت خرید و فروش – یک بازار جهانی فعال برای طلا وجود دارد که خریدوفروش هر دو اوراق بهادار طلا و فلز فیزیکی را آسان می‌کند.
• کمیاب – طلا کمیاب‌ترین فلز گران‌بها است، با نرخ تورم تنها در حدود 1٪، بسیار کمتر از ارزهای فیات.
• قابل‌تقسیم – شما می‌توانید طلا را به بخش‌های کوچک‌تر تقسیم کنید، اگرچه به‌راحتی به مقدار کافی برای خرید چیزهایی مانند یک فنجان قهوه تقسیم نمی‌شود.
• قابل‌حمل – شما می‌توانید هر جا که می‌روید طلا را با خود ببرید، بااین‌حال، نمی‌توانید آن را مانند ارزهای دیجیتال از طریق اینترنت ارسال کنید.
• بارزترین ویژگی طلا کمیاب بودن آن است که آن را از سایر فلزات گران‌بها مانند نقره جدا می‌کند. درواقع، این کمبود بود که الهام‌بخش سیاست تعریف ارز فیات پولی بیت کوین بود.

بیت کوین به‌ عنوان یک Store Value

بیت کوین توسط بسیاری به‌عنوان طلای دیجیتال در نظر گرفته می‌شود که مزایای ارز دیجیتال و فلز گران‌بها را ارائه می‌دهد. درحالی‌که این‌یک ذخیره‌ ارزش به‌مراتب جدیدتر است، اما تمام الزامات ذخیره‌سازی ارزش را برآورده می‌کند.

در اینجا یک مرور سریع از بیت کوین به‌عنوان یک store value وجود دارد:

• به‌طور گسترده پذیرفته‌شده است – بیت کوین به‌طور گسترده در سراسر جهان، به‌ویژه در استرالیا، ایالات‌متحده آمریکا، آفریقا و اروپا استفاده می‌شود.
• بادوام در طول زمان – بیت کوین دارایی بسیار جوان‌تری نسبت به سایر ذخیره های ارزش است و در طول تاریخ 12 ساله خود به‌عنوان یک ذخیره موفق ارزش خود را ثابت کرده است.
• قابلیت خریدوفروش – شما می‌توانید بیت کوین را 24/7، 365 روز از سال بخرید و بفروشید. بازار نقدینگی باورنکردنی برای بیت کوین وجود دارد که بزرگ‌ترین مؤسسات مالی جهان روزانه آن را معامله می‌کنند.
• کمیاب – با محدودیت تنها 21 میلیون سکه، بیت کوین کمیاب‌ترین ذخیره ارزشی است که ما در اینجا لیست کرده‌ایم.
• قابل‌تقسیم – هر بیت کوین را می‌توان به 100 میلیون ساتوشی تقسیم کرد و پرداخت تراکنش‌های روزمره شبکه لایتنینگ آسان می‌کند.
• قابل‌حمل – می‌توانید بیت کوین را در هر کجای دنیا با خود ببرید. ازآنجایی‌که می‌توانید سکه‌ها را برای خود نگه‌دارید، برای دسترسی به آن نیازی به تکیه‌بر هیچ شبکه بانکی یا پرداختی ندارید.

همان‌طور که می‌بینید، بیت کوین مزایای زیادی نسبت به ارزهای فیات دارد، اما آیا بهترین ذخیره ارزش است؟

جمع بندی

بسیاری از سرمایه‌گذاران بیت کوین را بهترین Store Value می‌دانند زیرا بهترین جنبه‌های ارزهای دیجیتال را دارد: به‌طور گسترده پذیرفته‌شده، قابلیت خرید و فروش، کمیاب، قابل‌تقسیم و قابل‌حمل است. تنها چیزی که فاقد آن است دوام در طول زمان است. درحالی‌که خود را در طول یک دهه ثابت کرده است، اما در طول قرن‌ها مانند طلا زمانی برای اثبات خود نداشته است. امیدوارم که مقاله ما در رابطه با Store of Value برای شما مفید واقع شده باشد.

سوالات متداول

بهترین ذخیره ارزش در چه دارایی است؟

ارزش ذخیره یا Store Value یک دارایی به شمار می رود که ارزش خود را بدون استهلاک حفظ می کند. از این رو طلا، نفره و بیت کوین دارای ذخیره ارزش بالایی هستند.

ذخیره ارزش چه ویژگی هایی دارد؟

از ویژگی های مهم ذخیره ارزش می توان به مواردی همچون ماندگاری، کمیابی و تولید دشوار اشاره داشت.

استیبل کوین

استیبل کوین نوعی از ارزهای دیجیتال است که به جهت حفظ ارزش خود به دارایی باثبات تری متکی می باشد. معمولا بیشتر افراد این ارزها را با ارزهای فیات که در واقع همان ارزهای سنتی است مانند دلار آمریکا مرتبط می دانند. اما بهتر است بدانید استیل کوین ها دارای پشتوانه های مختلفی مانند فلزات گرانبها، طلا و… می باشند که با توجه به قیمت آن ها در بازار تغییر ارزش پیدا می کنند.

استیبل کوین ها اساسا یک ارز دیجیتال با نوسانات قیمتی کمتری می باشند اما از لحاظ عملکردی با ارزهای بازار شباهت دارند.

هدف از ارائه استیبل کوین در واقع فراهم کردن ثبات قیمت در بازار است. چرا که افراد با تراکنش های مختلفی که در زمینه سکه یا ارزهای فیات و دیجیتال دارند می توانند در تغییرات نوسانات بازار دخالت داشته باشند.

تقریبا تمامی استیبل کوین ها توسط نوعی از یک دارایی یا ترکیبی از چندین دارایی های موجود اما با ثبات پشتیبانی شوند.

این دارایی می تواند طلا، ارزهای فیات یا اوراق تجاری باشد.

استیبل کوین ها انواع مختلفی دارند که همه ی آن ها با یکدیگر برابر نمی باشند و دارای ارزش های متفاوت به دلیل پشتیبانی های مختلفی که دارند می باشد.

تتر (USDT) اولین و بزرگترین استیبل کوین شناخته شده در بازار است که در سال 2014 ایجاد تعریف ارز فیات شده است.

چگونه استیبل کوین ها بر قیمت ارزهای دیجیتال تاثیر می گذارند؟

ارزهای دیجیتال برخلاف سایر بازارهای مالی و ارزهای فیات به هیچ دولت یا سازمانی وابسته نمی باشند. بنابر همین امر این ارزها که کاملا به عرضه و تقاضا در بازار بستگی دارند، می توانند کاملا بی ثبات باشند.

مقررات تعریف نشده و ضعیفی که در این بازار وجود دارد می توانید دلیل بر این نوسانات بازر باشد.

انواع استیبل کوین

همانطور که می دانید در بازار ارز دیجیتال صد ها نوع رمز ارز وجود دارد که هر کدام ویژگی های خاصی را دارند. در صورتی که به دنبال یک پناهگاه امن در سبد ارزهای دیجیتال خود هستید می توانید به استیبل کوین ها مراجعه کنید.

استیبل کوین ها انواع مختلفی دارند که در ادامه به آن ها اشاره کرده ایم:

• با پشتوانه ارز فیات: امروزه استیبل کوین های اصلی بازار آن هایی هستند که به ارزهای فیات متصل می باشند.

معروف ترین آن ها:

• Tether (USDT) با پشتوانه دلار آمریکا
• True USD (TUSD) با پشتوانه دلار آمریکا
• سکه USD (USDC) با پشتوانه دلار آمریکا
• Euro Stasis (EURS) با پشتوانه یورو
• توکن دیجیتال برزیل (BRZ) با پشتوانه رئال برزیل

اگر چه این رمز ارزهای پایه ثابت به نظر می رسند، اما حقیقت این است که ارزش آن ها تغییر می کند. در واقع به بیانی ساده تر میزان تورم بر میزان ارزش دارایی تاثیر به سزایی دارد.

به عنوان فرض کنید یک اسکناس یک دلاری در سال 1950 همان اسکناس یک دلاری در سال 2021 است اما تفاوتی که در این میان وجود دارد میزان ارزشی است که مقدار دارایی ها را تعیین می کند. بدین ترتیب در صورتی که قیمت دلار در برابر سایر ارزها کاهش پیدا کند میزان ارزش تتر نیز تحت تاثیر آن قرار گرفته و تغییر پیدا می کند.

ارز دیجیتال و انواع آن _ ایده تجارت

ارز دیجیتال شکلی از ارز است که فقط به صورت دیجیتال یا الکترونیکی در دسترس است. به آن پول دیجیتال، پول الکترونیک، ارز الکترونیکی یا سایبرنقد نیز می گویند.

ارزهای دیجیتال، ارزهایی هستند که فقط با رایانه یا تلفن همراه قابل دسترسی هستند، زیرا فقط به صورت الکترونیکی وجود دارند.

ارزهای دیجیتال معمولی نیازی به واسطه ندارند و اغلب ارزان ترین روش برای معامله ارز هستند.

آشنایی با ارز دیجیتال

ارزهای دیجیتال ویژگی فیزیکی ندارند و فقط به صورت دیجیتال در دسترس هستند. تراکنش های مربوط به ارزهای دیجیتال با استفاده از رایانه یا کیف پول الکترونیکی متصل به اینترنت یا شبکه های تعیین شده انجام می شود. در مقابل، ارزهای فیزیکی مانند اسکناس و سکه های ضرب شده، ملموس هستند، به این معنی که دارای ویژگی ها فیزیکی مشخصی هستند. تراکنش‌های مربوط به چنین ارزهایی تنها زمانی امکان‌پذیر می‌شوند که دارندگان آنها دارای مالکیت فیزیکی این ارزها باشند.

ارزدیجیتال دارای کاربرد مشابه ارزهای فیزیکی هستند. می توان از آنها برای خرید کالا و پرداخت هزینه خدمات استفاده کرد. آنها همچنین می توانند استفاده محدودی را در میان برخی از جوامع آنلاین مانند سایت های بازی، پورتال های قمار یا شبکه های اجتماعی پیدا کنند.

ویژگی های ارز دیجیتال

همانطور که قبلا ذکر شد، ارزهای دیجیتال فقط به صورت دیجیتالی وجود دارند. معادل فیزیکی ندارند.

ارزهای دیجیتال می توانند متمرکز یا غیرمتمرکز باشند. ارز فیات که به شکل فیزیکی وجود دارد، یک سیستم متمرکز تولید و توزیع توسط بانک مرکزی و سازمان‌های دولتی است. ارزهای دیجیتال برجسته مانند بیت کوین و اتریوم ، نمونه هایی از سیستم های ارز دیجیتال غیرمتمرکز هستند.

ارزهای دیجیتال می توانند ارزش را انتقال دهند. استفاده از ارزهای دیجیتال مستلزم تغییر ذهنی در چارچوب موجود برای ارزها است، جایی که آنها با معاملات خرید و فروش کالا و خدمات مرتبط هستند. با این حال، ارزهای دیجیتال این مفهوم را گسترش می دهند. به عنوان مثال، یک توکن شبکه بازی می تواند عمر یک بازیکن را افزایش دهد یا قدرت های فوق العاده ای برای آنها فراهم کند. این معامله خرید یا فروش نیست، بلکه بیانگر انتقال ارزش است.

انواع ارز دیجیتال

ارز دیجیتال یک اصطلاح فراگیر است که می تواند برای توصیف انواع مختلف ارزهای موجود در حوزه الکترونیکی استفاده شود. به طور کلی، سه نوع مختلف ارز وجود دارد:

ارزهای رمزنگاری شده

کریپتوکارنسی ها ارزهای دیجیتالی هستند که از رمزنگاری برای ایمن سازی و تایید تراکنش ها در یک شبکه استفاده می کنند. همچنین از رمزنگاری برای مدیریت و کنترل ایجاد چنین ارزهایی استفاده می شود. بیت کوین و اتریوم نمونه هایی از ارزهای دیجیتال هستند. بسته به حوزه قضایی، ارزهای دیجیتال ممکن است تنظیم شوند یا نباشند.

ارزهای مجازی

ارزهای مجازی، ارزهای دیجیتال غیرقانونی هستند که توسط توسعه دهندگان یا یک سازمان موسس متشکل از سهامداران مختلف درگیر در فرآیند کنترل می شوند. ارزهای مجازی را نیز می توان به صورت الگوریتمی توسط یک پروتکل شبکه تعریف شده کنترل کرد. نمونه ای از ارز مجازی یک توکن شبکه بازی است که اقتصاد آن توسط توسعه دهندگان تعریف و کنترل می شود.

ارزهای دیجیتال بانک مرکزی

ارزهای دیجیتال بانک مرکزیCBDC)) ارزهای دیجیتال تنظیم شده ای هستند که توسط بانک مرکزی یک کشور صادر می شوند. یک CBDC می تواند مکمل یا جایگزینی برای ارز سنتی فیات باشد. برخلاف ارز فیات که به دو صورت فیزیکی و دیجیتالی وجود دارد، یک CBDC صرفا به شکل دیجیتالی وجود دارد. انگلستان، سوئد و اروگوئه چند کشوری هستند که در حال بررسی برنامه هایی برای راه اندازی نسخه دیجیتالی ارزهای فیات بومی خود هستند

مزایای ارزهای دیجیتال

مزایای ارزهای دیجیتال به شرح زیر است:

زمان انتقال و تراکنش سریع دارند. از آنجایی که ارزهای دیجیتال معمولاً در یک شبکه وجود دارند و بدون واسطه نقل و انتقالات را انجام می دهند، مدت زمان مورد نیاز برای نقل و انتقالات مربوط به ارزهای دیجیتال بسیار سریع است. از آنجایی که پرداخت ها با ارزهای دیجیتال مستقیماً بین طرفین معامله بدون نیاز به هیچ واسطه ای انجام می شود، تراکنش ها معمولاً آنی و کم هزینه هستند. این در مقایسه با روش‌های پرداخت سنتی که شامل بانک‌ها یا اتاق‌های پایاپای است، بهتر است . تراکنش‌های الکترونیکی مبتنی بر ارز دیجیتال نیز ثبت و شفافیت لازم را در معاملات به همراه دارد.تعریف ارز فیات

آنها نیازی به ساخت فیزیکی ندارند و نمی توانند کثیف شوند.

بسیاری از الزامات ارزهای فیزیکی، مانند ایجاد تأسیسات تولید فیزیکی، برای ارزهای دیجیتال وجود ندارد. چنین ارزهایی همچنین در برابر نقص های فیزیکی یا کثیفی موجود در ارز فیزیکی مصون هستند.

ارزدیجیتال می تواند اجرای سیاست های پولی و مالی را تسهیل کند

تحت رژیم ارزی فعلی، فدرال رزرو از طریق یک سری واسطه – بانک ها و مؤسسات مالی – برای گردش پول در یک اقتصاد کار می کند. CBDC ها می توانند به دور زدن این مکانیسم کمک کنند و یک سازمان دولتی را قادر می سازد تا پرداخت مستقیم به شهروندان را انجام دهد. آنها همچنین با رفع نیاز به ساخت فیزیکی و حمل و نقل اسکناس از مکانی به مکان دیگر، روش های تولید و توزیع را ساده می کنند.

ارزدیجیتال می تواند هزینه های تراکنش را ارزان تر کند.

ارزهای دیجیتال امکان تعامل مستقیم در یک شبکه را فراهم می کنند. به عنوان مثال، یک مشتری می‌تواند مستقیماً به یک مغازه‌دار تا زمانی که در یک شبکه قرار دارد، پول پرداخت کند. حتی هزینه‌های مربوط به تراکنش‌های ارز دیجیتال بین شبکه‌های مختلف در مقایسه با هزینه‌های ارزهای فیزیکی یا فیات نسبتاً ارزان‌تر است. با حذف واسطه هایی که به دنبال رانت اقتصادی از پردازش تراکنش هستند، ارزهای دیجیتال می توانند هزینه کلی یک تراکنش را ارزان تر کنند.

معایب ارزهای دیجیتال

معایب ارزهای دیجیتال به شرح زیر است:

همه مشکلات ذخیره سازی و زیرساختی را حل نمی کنند.

در حالی که ارزهای دیجیتال به کیف پول فیزیکی نیاز ندارند، مجموعه ای از الزامات خاص خود را برای ذخیره سازی و پردازش دارند. به عنوان مثال، اتصال به اینترنت مانند تلفن های هوشمند و خدمات مرتبط با ارائه آنها ضروری است. کیف پول های آنلاین با امنیت قوی نیز برای ذخیره ارزهای دیجیتال ضروری هستند.

آنها مستعد هک هستند

منشا دیجیتالی آنها ارزهای دیجیتال را مستعد هک می کند. هکرها می توانند ارزهای دیجیتال را از کیف پول های آنلاین بدزدند یا پروتکل ارزهای دیجیتال را تغییر دهند و آنها را غیرقابل استفاده کنند. همانطور که موارد متعدد هک در ارزهای دیجیتال ثابت کرده است، ایمن سازی سیستم ها و ارزهای دیجیتال یک کار در حال پیشرفت است.

ارزدیجیتال می تواند از نظر ارزش متغیر باشند.

مقایسه انواع ارز دیجیتال

ارز دیجیتال اصطلاحی است که به نوع خاصی از ارز الکترونیکی با ویژگی های خاص اطلاق می شود.از نظر قانونی و فنی، تعاریف قانونی بی‌شماری از ارز دیجیتال و انواع زیرشاخه‌های ارز دیجیتال وجود دارد. با ترکیب ویژگی‌های مختلف ممکن، تعداد زیادی پیاده‌سازی وجود دارد که انواع و اقسام فرعی ارز دیجیتال را ایجاد می‌کند. بسیاری از حوزه های قضایی دولتی تعریف منحصر به فرد خود را برای ارز دیجیتال، ارز مجازی، ارز دیجیتال، پول الکترونیکی، پول شبکه، پول نقد الکترونیکی و سایر انواع ارز دیجیتال پیاده سازی کرده اند.

ارز دیجیتال در مقابل ارز مجازی

ارز مجازی در سال 2012 توسط بانک مرکزی اروپا به عنوان «نوعی پول دیجیتالی غیرقانونی که توسط توسعه دهندگان آن صادر و معمولاً کنترل می شود و در بین اعضای یک جامعه مجازی خاص مورد استفاده و پذیرش قرار می گیرد » تعریف شده است. وزارت خزانه داری آمریکا در سال 2013 آن را tersely بیشتر به عنوان تعریف “ابزار مبادله است که مانند تعریف ارز فیات یک ارز در برخی از محیط، اما تمام ویژگی های واقعی ارز را ندارد” وزارت خزانه داری ایالات متحده همچنین اعلام کرد که “ارز مجازی در هیچ حوزه قضایی وضعیت قانونی و ارزی ندارد.

بر اساس گزارش «ارزهای دیجیتال» نوامبر 2015 بانک تسویه‌های بین‌المللی ، دارایی‌ای است که به صورت دیجیتالی ارائه شده و دارای برخی ویژگی‌های پولی است. ارز دیجیتال را می توان به یک واحد پول مستقل تبدیل کرد و توسط ناشر مسئول بازخرید پول دیجیتال در قبال پول نقد صادر شد. در این صورت، ارز دیجیتال نشان دهنده پول الکترونیکی (پول الکترونیکی) است. ارز دیجیتالی که بر حسب واحد ارزش خود یا با انتشار غیرمتمرکز یا خودکار به عنوان ارز مجازی در نظر گرفته می شود. به این ترتیب، بیت کوین یک ارز دیجیتال است و همچنین نوعی ارز مجازی است. بیت کوین و جایگزین های آن بر اساس الگوریتم های رمزنگاری هستند، بنابراین به این نوع ارزهای مجازی، ارزهای رمزنگاری شده نیز می گویند.

دیجیتال در مقابل ارز دیجیتال

cryptocurrency یک زیر نوع ارز دیجیتال است دارایی که متکی رمزنگاری به زنجیره ای با هم امضای دیجیتال از انتقال دارایی، نظیر شبکه و عدم تمرکز . در برخی موارد از طرح اثبات کار یا اثبات سهام برای ایجاد و مدیریت ارز استفاده می شود. ارزهای رمزپایه می توانند به سیستم های پول الکترونیکی اجازه دهند که غیرمتمرکز شوند. هنگامی که با بلاک چین پیاده سازی می شود، سیستم دفتر دیجیتال یا سیستم نگهداری سوابق از رمزنگاری استفاده می کندبرای ویرایش قطعات جداگانه ورودی های پایگاه داده که در بسیاری از سرورهای جداگانه توزیع شده اند. اولین و محبوب ترین سیستم بیت کوین است ، یک سیستم پولی الکترونیکی همتا به همتا که مبتنی بر رمزنگاری است.

دیجیتال در مقابل ارز سنتی

بیشتر عرضه سنتی پول ، پول بانکی است که در رایانه ها نگهداری می شود. آنها در برخی موارد ارز دیجیتال محسوب می شوند. می توان استدلال کرد که جامعه بی پول ما به طور فزاینده ای به این معنی است که همه ارزها در حال تبدیل شدن به ارزهای دیجیتال هستند، اما آنها به این صورت به ما ارائه نمی شوند.

ارز فیات

ارز فیات

پول فیات ارز دولتی یک کشور است که پشتوانه ی فیزیکی مانند طلا و نقره ندارد، بلکه پشتوانه ی آن دولتی است که آن را صادر کرده است. ارزش پول فیات از ارتباط میان عرضه و تقاضا و ثبات دولت حاصل شده و به ارزش کالای فیزیکی، مانند ارزش پول، وابسته نیست. بیشتر ارزهای کاغذی مدرن مانند دلار امریکا، یورو و دیگر ارزهای مهم همگی پول فیات هستند.

فیات ریشه در زبان لاتین دارد و به معنی حکم “باید بشود” و یا “بگذار که بشود” است.

نکات کلیدی

پول فیات ارزشمند است فقط بدلیل این که دولت ارزشش را حفظ میکند و به واسطه این که دو طرف در یک تراکنش ارزش آن را می پذیرند.

ارز فیات

در طول تاریخ، دولت ها سکه های خود را از کالاهای فیزیکی ارزشمند مانند طلا و نقره میساختند و یا پول کاغذی چاپ میکردند که در ازای آن سکه های طلا و نقره قابل دریافت بود. اما پول فیات این گونه تعریف نشده که ما به ازای آن مقدار معینی کالای ارزشمند و یا فلزات گرانبها دریافت شود.

بیشتر ارزهای مهم دنیا، مانند دلار امریکا، پول فیات هستند.

از آنجا که پول فیات با ذخایر فیزیکی مانند ذخایر ملی طلا یا نقره ارتباطی ندارد، باعث می شود ارزش خود را به دلیل تورم از دست بدهد و یا حتی در صورت افزایش تورم، کاملا بی ارزش شود. اگر مردم اعتماد خود نسبت به پول ملی را از دست بدهند، پول ارزش خود را از دست خواهد داد. البته که این با پولی که طلا پشتوانه ی آن است، متفاوت است؛ برای مثال، طلا به دلیل استفاده شدن در جواهرات و تزئینات و همچنین تولید دستگاه های الکترونیکی، رایانه و وسایل نقلیه هوافضا دارای ارزش ذاتی است.

در گذشته در تاریخ امریکا، ارز این کشور پشتوانه ی طلا داشت (و حتی گاهی نقره). دولت فدرال با تصویب قانون بانکداری اضطراری سال 1933، اجازه نامه ی شهروندان در مبادله ارز با طلای دولت را لغو کرد، هنگامی که امریکا اجازه ی دادن طلا به کشورهای خارجی در ازای گرفتن دلار امریکا را لغو کرد، پشتوانه این ارز به طور کامل در سال 1971 حذف شد. از آن زمان تا به حال دلار امریکا، همانگونه که رویش هم چاپ شده، تنها پشتوانه ی “ایمان و اعتبار” دولت امریکا” را دارد و به عنوان ارز رایج برای کلیه بدهی ها، دولتی و خصوصی چاپ میشود. از این رو، دلار آمریکا قانونا فقط ابزار رفع بدهی محسوب می شود و هیچ گونه ارزش اعتباری مرتبط با طلا، نقره و غیره ندارد.

پول فیات ارز خوبی محسوب می شود در صورتی که بتواند نقشهایی را که اقتصاد یک کشور در واحد پولی خود به آن نیاز دارد، اجرا کند: این ارز همچنین، فواید خوبی برای دولت ها از طریق ایجاد ارزش حبابی فراهم می کند.

اعتبار صرافی کریپتولند

پول فیات در قرن بیستم تا حدودی معروف شد زیرا دولت ها و بانک های مرکزی به دنبال قطع ارتباط اقتصاد خود از فراز و نشیب های چرخه تجارت بودند. از آنجایی که پول فیات منبع ثابتی مانند طلا ندارد، دولت ها میتوانند کنترل بیشتری روی آن داشته باشند و اینگونه میتوانند متغیرهای اقتصادی مانند عرضه ی اعتبار، نقدینگی، نرخ بهره و سرعت پول را مدیریت کنند. به عنوان مثال، فدرال رزرو آمریکا وظیفه ی پایین نگه داشتن بیکاری و تورم را با این ابزار دارد.

با این حال، بحران وام و به دنبال آن سقوط مالی سال 2007 ، این باور را ایجاد کرد که بانک های مرکزی می توانند با تنظیم عرضه ی پول، مانع از سقوط و رکودهای جدی شوند. به طور مثال یک ارز مرتبط با طلا ثبات بیشتری دارد زیرا منبع طلا محدود است. اما به دلیل عرضه ی نامحدود پول فیات، امکان ایجاد حباب در این ارز وجود دارد.

دولت آفریقایی زیمبابوه نمونه ای از بدترین حالت تورم در دهه ی اول سال 2000 را ارائه داد. در پاسخ به مشکلات جدی اقتصادی، بانک مرکزی کشور شروع به چاپ پول با سرعتی عجیب کرد. این چاپ زیاد منجر به تورم اقتصادی شدیدی شد که در سال 2008 بین 230 تا 500 میلیارد درصد بود. قیمت ها به طرز چشمگیری افزایش پیدا کرد و خریداران مجبور شدند برای خرید مایحتاج ساده، با سبدها و ساک های پر پول به فروشگاه بروند. هنگامی که تورم در بالاترین مقدار بود، ارزش یک تریلیون دلار زیمبابوه تنها 40 سنت به دلار آمریكا بود.

فیات به معنای “بگذار انجام شود” است. ارز رمزنگاری شده به “یک ابزار غیرمتمرکز و دیجیتال مبادله ای که توسط رمزنگاری اداره می شود.” دلالت دارد. هردوی اینها ارز هستند اما چندین تفاوت با یکدیگر دارند:

پول فیات همان پول رایج است که دولت از آن حمایت میکند. این ارز میتواند مانند دلار کاغذی و یا به طور الکترونیکی و به صورت کارت های اعتباری، پی پال و غیره باشد. دولت عرضه آن را کنترل میکند و میتوان با استفاده از آن مالیات خود را پرداخت کرد.

ارز رمزنگاری شده یک وجه رایج نیست و از طرف دولت و یا بانک پشتیبانی نمیشود. (این ارز غیرمتمرکز و جهانی است.) شکل آن بیشتر شبیه اعتبار بانکی است که در بانک وجود دارد. (این ارز دیجیتال است اما توسط بانک و یا دولت پشتیبانی نمیشود.) یک الگوریتم عرضه ی آن را کنترل میکند و شما می توانید با ارز رمزنگاری شده خرید کنید اما نمیتوانید با آن مالیات بپردازید. (و البته که باید برای آن هم مالیات بپردازید.)

قانون سکه ی سال 1965، به طور خاص، بخش 31 امریکا 5103 با عنوان “پول رایج” می گوید: سکه و ارز امریکا (از جمله اسکناس های ذخیره شده فدرال و اسکناس های منتشر شده از بانکهای ذخیره فدرال و بانکهای ملی) پول رایج قانونی برای کلیه بدهی ها، عوارض عمومی، مالیات ها و حقوق، هستند.

برای اهداف مالیاتی فدرال، پول مجازی هم به عنوان دارایی محسوب می شود. اصول مالیاتی عمومی قابل اعمال در معاملات ملکی در معاملات ارز مجازی هم اعمال می شود.

در مواقع تورم زیاد، مردم باید بتوانند ثروت خود را به واحدی با ثبات بیشتر تبدیل کنند و یا با پایین آمدن ارزش پول فیات، سرمایه ای عظیم را از دست بدهند. اینجا ارزش ارزهای رمزنگاری شده مانند بیت کوین مشخص میشود. از آنجا که هیچ بانک مرکزی یا دولتی برای تغییر سیاست پولی بیت کوین وجود ندارد، این ارز دیجیتال به عنوان فرار از پول متمرکز به کار میرود و می تواند کمکی به سیاست های پولی ضعیف باشد.

با اینکه امروزه به خاطر تراکنش های طولانی مدت و نوسانات زیاد بیت کوین هنوز این نقش را ندارد، اما ممکن است که در آینده ای نزدیک و به خاطر تورم زیاد، مردم همه ی دارایی خود را تبدیل به بیت کوین کنند، همانگونه که امروزه همگی در پی خرید طلا هستند. تا زمانی که بیت کوین به ثبات برسد و قیمتش ثابت شود، سکه های باثبات دیگری مانند تتر،همچنان ارزشمند خواهند ماند. از آنجا که تتر به دلار امریکا متصل است، روشی کارآمد برای کسانی است که از تورم رنج میبرند و به دنبال ارزی باثبات و دولتی میگردند.

ارز فیات همین اسکناس‌های کاغذی و سکه‌های فلزی است که روزانه در خرید و فروش‌ها از آن‌ها استفاده می‌کنیم، به عنوان پول رایج هر کشوری آن‌ها را می‌شناسیم و با آن‌ها سر و کار داریم. تا چند سال پیش پول فقط به همان شکل سکه و اسکناس وجود داشت و ماهیت آن فیزیکی بود. اما چند وقتی است که پول‌ها نیز دیجیتالی شده و شکل جدیدی به‌خود گرفته‌اند. حتماً این روزها در اخبار روز و شبکه‌های اجتماعی نام پول‌های دیجیتالی مانند بیت کوین را دیده و شنیده‌اید و در رابطه با تفاوت این پول‌های جدید با اسکناس‌ها و سکه‌های سنتی سوال‌هایی در ذهن‌تان شکل گرفته است.

در این مقاله، ما قصد داریم علاوه‌بر بررسی تاریخچه‌ی پیدایش پول‌های کاغذی، نگاهی نیز به تفاوت‌های آن با ارزهای دیجیتال بیاندازیم. با ما همراه باشید.

فهرست مطالب

ارز فیات یا همان پول بدون پشتوانه (Fiat Currency)،‌ واحد پولی کشورهاست. این ارز برخلاف باورهای رایج مردم که تصور می‌کنند پشتوانه‌ی آن طلا و نقره موجود در خزانه‌داری هر کشور است؛ پشتوانه‌ای ندارد.

فیات (Fiat) یک واژه با ریشه‌ی لاتین و به معنای “باید بشود” یا “بگذار بشود” است.

ارز فیات

اعتبار پول فیات بسته به ثبات اقتصادی کشور آن و میزان عرضه و تقاضای مردمی است. می‌توان گفت این ارزها اعتبار خود را از دولت چاپ کننده‌ی آن می‌گیرند.

ارز فیات هیچ ارزش فیزیکی ندارد و یک تکه کاغذ یا سکه است. این ارزها که همان اسکناس‌ها و سکه‌های رایج امروزی هستند؛ در سراسر جهان برای مبادلات اقتصادی و تجاری،‌ خرید و فروش تعریف ارز فیات کالا و سرمایه‌گذاری استفاده می‌شوند. این ارز جایگزینی برای استاندارد طلا و پول کالایی (کالایی اقتصادی که به‌جای پول استفاده می‌شود) بوده است.

مهم‌ترین مشکلی که ارزهای فیات دارند، امکان چاپ بدون محدودیت آن‌‌هاست که منجر به تولید بی‌رویه و افزایش تورم می‌شود.

در قرن یازدهم و در زمان سیچوآن در کشور چین، برای اولین بار تصمیم به چاپ پول‌های کاغذی گرفته شد. آن‌ها از این پول‌ها را برای خرید ابریشم، طلا و نقره استفاده می‌کردند.

سپس در دوره کوبلای خان یکی از نوادگان چنگیز مغول در قرن 13 سیستم، ارز فیات در سرزمین‌های تحت سلطه‌ی این پادشاه شروع به‌کار کرد. برخی از مورخان هزینه‌های بالای را‌ه‌اندازی این سیستم و ایجاد تورم پس از آن را، دلیل سقوط سلطنت کوبلای خان می‌دانند.

در قرن هفدهم برخی از کشورهای اروپایی مانند اسپانیا، هلند و سوئد، تصمیم به استفاده از ارز فیات گرفتند. اما این سیستم در کشور سوئد موفقیتی نداشت و سیستم مالی این کشور به استاندار نقره روی آورد.

در قرن‌های 18 و 19 به‌تدریج فرانسه و تمام مستعمرات آن و کشورهای آمریکای شمالی، شروع به استفاده از این سیستم پولی کردند.

اما مدتی بعد و در قرن بیستم، ایالات متحده مجدداً به سراغ پول کالایی رفت. این روند تا سال 1933 ادامه داشت. در این سال دولت مبادله‌ی پول‌های کاغذی با طلا و کالاهای دیگر را متوقف ساخت. در نهایت در سال 1971 میلادی، ر‌ئیس‌جمهور وقت ایالات متحده آمریکا پول‌های فیات را به‌طور رسمی جایگزین استاندارد طلا کرد. پس از این تصمیم استفاده از سیستم استاندارد طلا، در تمام کشورهای دنیا متوقف شد و ارز فیات جایگزین این سیستم سنتی شد.

دولت‌ها در گذشته از طلا به‌عنوان پشتوانه برای پول‌های کاغذی استفاده می‌کردند. در این سیستم با توجه به میزان اندوخته‌ی طلا در خزانه‌ی ملی هر کشور، امکان ورود ارز جدید و تغییر ارزش آن وجود داشت. به‌عبارت دیگر، دولت‌ها فقط متناسب با میزان دخیره‌ی طلا، می‌توانستند ارز جدید تولید و وارد چرخه‌ی اقتصادی کشور کنند و نمی‌توانستند با فاکتورهای اقتصادی دیگر بر روی ارزش پول تاثیر بگذارند.

اما پس از ورود ارز فیات به چرخه‌ی اقتصاد کشورها، مسئولین اقتصادی کنترل بیشتری بر روی میزان تولید ارز جدید و نحوه‌ی ارزش‌گذاری بر روی پول ملی کشور داشتند. این رویه در زمان بحران‌ها و شرایط مختلف اقتصادی، این امکان را به دولت‌مردان و بانک‌های مرکزی هر کشور می‌داد تا با کاهش یا افزایش ارزش پول شرایط را راحت‌تر کنترل کنند.

آن دسته از کارشناسان که موافق استاندارد طلا بودند؛ عقیده داشتند اگر اسکناس پشتوانه‌ی فیزیکی داشته باشد، ثبات بیشتری نیز خواهد داشت.

اما مخالفان استاندارد طلا معتقد بودند که خود فلز طلا نیز هیچ‌گاه ثبات قیمت ندارد و این عدم ثبات بر روی ارزش پول تاثیر منفی خواهد داشت.

ارزهای دیجیتال ماهیت فیزیکی ندارند و قابل رؤیت نیستند. این پول‌ها در بستر بلاکچین‌ فعالیت می‌کنند و در کیف پول‌های دیجیتالی ذخیره می‌شوند. ارز دیجیتال در دهه 90 میلادی به‌وجود آمد و با معرفی چند نمونه‌ی ناموفق مانند ای گلد و ریزور لیبرتی پا به عرصه‌ی اقتصاد جهان گذاشت. اما در سال 2009 محبوب‌ترین ارز دیجیتالی یا رمزارز جهان یعنی بیت کوین به دنیا معرفی شد و تحولی عظیم در دنیای ارزهای دیجیتال ایجاد کرد. بیت کوین و سایر رمزارزها دریچه‌ای تاره به سوی اقتصاد جهانی گشوده‌اند.

این ارزها تفاوت‌های عمده‌ای با اسکناس‌ها و سکه‌های رایج امروز جهان دارند. در ادامه به بررسی این تفاوت‌‌ها می‌پردازیم.

هرچند ارزهای دیجیتال در چند سال اخیر جایگاه مناسبی در اقتصاد جهانی پیدا کرده‌‌اند، اما هنوز هم ارز فیات رایج‌ترین سیستم مالی در دنیاست. دلار، پوند و یورو با توجه به کشورهای چاپ کننده‌ی آن‌ها که همگی اقتصادهای قدرتمندی دارند؛ هنوز مهم‌ترین رکن فعالیت‌های اقتصادی در گوشه و کنار دنیا هستند. این ارزها هرچند تاریخچه سفیدی ندارند و مشکلات فراوانی تا به اینجا برای کشورهای مختلف و اقتصاد آن‌ها ایجاد کرده‌اند، اما هنوز هم پذیرش عمومی بیشتری نسبت به ارزهای دیجیتالی دارند.

زمان زیادی لازم است تا مردم جهان به جای پول‌هایی که قابل لمس هستند، پول‌هایی که فقط کدهای نوشتاری‌اند را بپذیرند. اما آینده‌ی هر دوی این نظام‌های مالی در هاله‌ای از ابهام است و مشخص نیست در سال‌های بعد کفه‌ی ترازوی کدام یک از آن‌ها سنگین‌تر باشد و بتواند بازارهای مالی جهان را تسخیر کند.