اختيارات طبیعی (حقيقي)

قانون تشکیل وزارت منابع طبیعی

ماده 1 - به منظور حفظ و حمایت و اصلاح خاک های کشور و فراهم آوردن
موجبات بهره برداری از آنها و هم چنین حفظ و حمایت و توسعه و تکثیر و
بهره برداری از سایر منابع طبیعی (جنگلها، مراتع ، حیوانات وحشی و آبزیان
دریاها و هم چنین آبزیان آب های داخلی ) وزارت منابع طبیعی تشکیل می گردد.
تبصره - بهره برداری تجاری از آبزیان دریاها و آب های داخلی (به استثنا
رودخانه ها) به وسیله اشخاص حقیقی یا حقوقی (به استثنا موسسات دولتی )
موکول به اجازه وزارت منابع طبیعی است و طبق آیین نامه ای خواهد بود که از
طرف وزارت مزبور تهیه و به تصویب هیات دولت خواهد رسید.
ماده 2 - از تاریخ تصویب این قانون سازمان جنگلبانی ایران و موسسات
تابع آن با دارایی و بودجه و کارکنان مربوط به وزارت منابع طبیعی منتقل
می گردد.
شرکت سهامی شیلات ایران و هم چنین شرکت بهره برداری و صنایع چوب گیلان
وابسته به این وزارت خواهد بود و کلیه سهام دولت در شرکت های نامبرده به
وزارت منابع طبیعی واگذار می شود و وزیر منابع طبیعی نماینده صاحب سهم
شرکت های مزبور خواهد بود.
تبصره - به دولت اجازه داده می شود در صورت لزوم در وظایف و مقررات و
اساسنامه سازمان و شرکت های مذکور در ماده 2 تجدید نظر نموده و پس از
تصویب کمیسیون های دارایی و امور استخدام و سازمان های اداری مجلسین به
مورد اجرا بگذارد.
ماده 3 - وظایف و اختیارات وزارت و وزیر دارایی مذکور در قانون شرکت
سهامی شیلات ایران مصوب خرداد ماه 1339 و وظایف و اختیارات وزارت و وزیر
کشاورزی مذکور در قانون ملی شدن جنگل ها و مراتع مصوب دی ماه 1341 و قانون
حفاظت و بهره برداری از جنگل ها و مراتع مصوب مرداد ماه 1346 و قانون اراضی
مستحدثه ساحلی مصوب مرداد ماه 1346 و سایر قوانین مربوط به منابع مذکور
در ماده 1 و هم چنین وظایف و اختیارات وزارت و وزیر کشاورزی مذکور در
قانون شکار و صید با رعایت مقررات مندرج در آن قانون و هم چنین کلیه
وظایف و اختیارات سازمان جنگلبانی و مراتع ایران و رییس آن سازمان مذکور
در قانون ملی شدن جنگلها و مراتع مصوب دی ماه 1341 و قانون حفاظت و
بهره برداری جنگل ها و مراتع مصوب مرداد ماه 1346 به وزارت وزیر منابع
طبیعی واگذار می شود.
تبصره - مهلت مذکور در مواد 1 و 8 قانون اراضی مستحدثه ساحلی تا 6
ماه پس از تصویب این قانون تمدید می گردد.
ماده 4 - وزارت منابع طبیعی مکلف است برای نیل به هدف های مندرج در این
قانون سازمان لازم را بر اساس تبصره (3) ماده (8) لایحه قانونی استخدام
کشوری تهیه و به موقع اجرا گذارد.
ماده 5 - دولت مجاز است سازمان های دیگری را که در سایر تشکیلات دولت
وجود دارد و وظایف آنها با وظایف وزارت منابع طبیعی مربوط می شود اختيارات طبیعی (حقيقي) اختيارات طبیعی (حقيقي) اختيارات طبیعی (حقيقي) پس از
تصویب کمیسیون های استخدام و دارایی مجلسین با بودجه و دارایی و کارکنان
مربوط به وزارت منابع طبیعی منتقل نماید.
تبصره - شرکت شیلات جنوب کماکان طبق مقررات خاص خود عمل خواهد نمود.
قانون فوق مشتمل بر پنج ماده و چهار تبصره که در جلسه روز سه شنبه
چهاردهم آذر ماه یک هزار و سیصد و چهل و شش به تصویب مجلس شورای ملی
رسیده بود در جلسه روز دوشنبه بیست و هفتم آذر ماه یک هزار و سیصد و چهل
و شش شمسی به تصویب مجلس سنا رسید.
رییس مجلس سنا - مهندس شریف امامی

شخص حقیقی، شخص حقوقی، کیست؟

امروزه برای پرکردن یکسری از فرم های اداری و تجاری و . ،سوالاتی در خصوص تعیین شخصیت حقیقی یا حقوقی پرسیده می شود ؛به همین خاطر احتمالاً با دو واژه شخص حقیقی و شخص حقوقی برخورد داشته اید. در مقاله پیش رو سعی شده تعاریف و تفاوت ها و شباهت های این دو مفهوم برای شما بیان گردد تا به درک درستی از این مفاهیم دست پیدا کنید .در عالم واقع هنگامی که ما درباره شخص صحبت می کنیم منظورمان فرد یا افراد مشخصی هستند.اما در عالم حقوقی، شخص هم شامل انسان و هم شامل غیر انسان می شود در واقع شخص در دنیای حقوق معنای عام تری دارد. برای شناخت شخص حقیقی و شخص حقوقی نخست لازم است که با واژه شخصیت آشنا شوید.
شخصیت در علوم مختلف دارای معانی متفاوتی می باشد و در همه جا به یک معنی به کار نمی رود در علم حقوق ،شخص به موجودی گفته میشود که دارای حق و تکلیف می باشد. شخص در علم حقوق با انجام اعمال حقوقی و تکالیفی که بر عهده دارد نقش خود را ایفا می کند ؛بنابرایندر عالم حقوقی شخصیت عبارت است از اینکه: شخص دارای شایستگی طرف حق و تکلیف قرار گرفتن باشد .البته این ،قانون گذار است که تعیین می‌کند چه موجوداتی صاحب حق و تکلیف و دارای شخصیت می باشند .لازم به ذکر است که در حقوق امروز فقط انسان (شخص طبیعی) و شخص حقوقی طرف حق و تکلیف قرار می گیرند ، بر خلاف برخی از قوانین مربوط به دوران قدیم که برای حیوانات نیز حقوق و تکالیفی را تعیین می‌کردند .لازم به ذکر است که در جامعه امروزی هر انسانی دارای شخصیت میباشد.
با توجه به بیان تعریف شخصیت ،حال می‌توانیم به تعریف شخصیت حقوقی و شخصیت حقیقی بپردازیم

شخص حقیقی:

به شخص حقیقی ،شخص طبیعی نیز گفته می شود شخص حقیقی عبارت است از هر انسانی که در قید حیات باشد و به اتکای شخصیت خود بتواند دارای حقوق و تکالیف گردد و این حقوق و تکالیف را اجرا کند .این شخص میتواند صغیر یا کبیر باشد .در واقع به زبان ساده تر همه افراد بشر شخص حقیقی محسوب می شوند و هر انسانی از زمانی که به دنیا می‌آید تا زمانی که فوت می‌کند دارای شخصیت حقیقی می باشد

شخص حقوقی:

قانونگذار علاوه بر این از منافع شخص طبیعی حمایت می کند ،منافع گروه ها و اجتماعات بشری که برای رسیدن به هدف خاصی تشکیل میشوند را مورد حمایت قرار می دهد. در واقع گروه ها برای اینکه بتوانند به اهداف خود دست پیدا کنند باید بتوانند صاحب حق و تکلیف شوند یعنیاین امکان برای آنها فراهم شود که مثلاً مالی را خریداری کرده و آن را اداره کنند. در واقع در عالم حقوق باید برای گروه ها و اجتماعات شخصیتی متمایز از شخصیت اعضای شان قائل شد تا آنها بتوانند از طریق نمایندگان خود حقوق خود را اعمال کنند.
این شخصیت یک شخصیت فرضی است که قانون گذار برای گروه‌ها در نظر می‌گیرد تا بتوانند به اهداف خود دست پیدا کنند .به بیان ساده‌تر شخص حقوقی زمانی به وجود می‌آید که گروهی از اشخاص که دارای منافع و فعالیت مشترک هستند که در کنار یکدیگر قرار گرفته و قانون آنهارا صاحب حق و تکلیف بداند و برای آنها یک شخصیت مستقلی در نظر بگیرد مانند دولت ،شهرداری، دانشگاه تهران ،شرکت های تجاری ،انجمن ها و .
ماده ۵٨٨ قانون تجارت در اشاره به اشخاص حقوقی بیان می دارد که :شخص حقوقی می تواند دارای کلیه حقوق و تکالیفی شود که قانون برایافراد قائل است مگر حقوق و وظایفی که به الطبیعه ممکن است افراد دارای آن باشند.در حقوق امروز، اشخاص حقوقی به اشخاص حقوقی حقوق عمومی و اشخاص حقوقی حقوق خصوصی تقسیم میشود.

اشخاص حقوقی ،حقوق عمومی:

این دسته از اشخاص حقوقی، مطابق ماده ۵۸۷‌ قانون تجارت به محض ایجاد و بدون احتیاج به ثبت دارای شخصیت حقوقی می شوند. در واقعاین اشخاص به موجب قانون خاص به وجود می آیند و بر خلاف اشخاص حقوقی حقوق خصوصی برای فعالیت نیازی به ثبت شدن ندارند .این اشخاص دارای فعالیت های مستمر می باشند و همچنین مقید به زمان می‌باشند. دانشگاه تهران، شهرداری‌ها ،شرکت ملی نفت ،نمونه های ازاشخاص حقوقی حقوق عمومی محسوب می‌شوند.

اشخاص حقوقی ، حقوق خصوصی:

این دسته از اشخاص هدف و فعالیتشان در زمینه حقوق خصوصی میباشد یعنی مربوط به روابط خصوصی افراد است . ایجاد این اشخاص نیازبه ثبت دارد و مدت فعالیت آنها نیز تا تاریخ انحلال شخص حقوقی می باشد. برخی از این اشخاص اهداف انتفاعی را دنبال می‌کنند ولی برخی دیگر غیر انتفاعی می باشند با توجه به همین امر این اشخاص را به طور کلی می توان به دو دسته تقسیم کرد.

الف) شرکت های تجارتی:

این شرکت ها گروهی از افراد هستند که اموال یا خدماتی را برای تقسیم منافع وانجام یک فعالیت مشخص اقتصادی، بین خود به اشتراک می‌گذارند .این شرکت‌ها از زمان ایجاد دارای شخصیت حقوقی می شوند ولی زمانی شخصیت آنها کامل می‌شود که به ثبت برسند. ثبت شرکتهادر تهران در اداره ثبت شرکتها و در شهرستان ها در اداره ثبت اسناد مرکز اصلی شرکت به عمل می‌آید.

ب)موسسات غیر تجارتی:

این موسسات گروهی از افراد می باشند که برای مقاصد غیر اختيارات طبیعی (حقيقي) تجارتی، انتفاعی و غیر انتفاعی تشکیل شده اند .در واقع طبق ماده ۵۸۴ قانون تجارت کلیه تشکیلات و موسساتی که برای مقاصد غیر تجارتی از قبیل امور علمی و ادبی و امور خیریه و امثال آن تشکیل می شود اعم از آنکهتشکیل دهندگان قصد انتفاع داشته یا نداشته باشند ، موسسات غیرتجاری نامیده می شوند. طبق این تعریف موسسات غیر تجارتی خود به دوبخش تقسیم می شوند:
1- موسساتی که قصد آنها از تشکیل جلب منافع و کسب سود نمی باشد مانند انجمن هایی که برای تشویق علم، ادب و ورزش تشکیلمی‌شوند .

2- موسساتی که قصد انها از تشکیل، کسب سود و جلب منافع مادی می باشد.

ماهیت اشخاص حقوقی چیست؟

در خصوص ماهیت اشخاص حقوقی بین حقوقدانان اتفاق نظر وجود ندارد. برخی از آنها وجود شخصیت حقوقی را نپذیرفته و معتقدند که تنها اشخاص طبیعی (حقیقی )می توانند دارای حق و تکلیف باشند.
این دسته از افراد معتقدند که شخصیت حقوقی در واقع همان مالکیت اشتراکی است یعنی جمعی از حقوق مالکین در یک چیز که اصول حقوقی منحصر اختيارات طبیعی (حقيقي) به خود را هم دارد و برخی نیز با توجه به ارزش و اهمیت انکار ناپذیر مفهوم شخص حقوقی در زندگی اجتماعی آن را یک واقعیت به شمارآورده اند.

تفاوت شخص حقوقی با شخص حقیقی:

همانطور که گفته شد اشخاص حقوقی با اشخاص حقیقی دارای تفاوت هایی می باشند ،از جمله

١. آغاز و پایان شخصیت :

شخص حقوقی طبق قرارداد و با اراده موسسان ایجاد می‌شود و با انحلال و پایان عمل تصفیه و یا ورشکستگی نیز از بین می‌رود و این در حالی است که شخصیت حقیقی با تولد فردا آغاز شده و با مرگ نیز پایان می پذیرد.

٢.مسائل کیفری:

همانگونه که شخصیت حقیقی طبق قانون باید ارتکاب به جرم مجازات می گردد شخصیت حقوقی نیز با توجه به عمل ارتکابی و شدت آن و زیان وارد شده به مجازاتهای مقرر در قانون محکوم می‌شود. از جمله این مجازات‌ها می‌توان به: منحل شدن شخص حقوقی ،مصادره اموال، ممنوعیت مدت‌دار یا دائم از فعالیت شغلی یا اجتماعی ، جریمه نقدی ، انتشار حکم از طریق رسانه‌ها و. اشاره کرد.

شدیدترین مجازات انحلال شخصیت حقوقی می باشد که در صورتی اعمال می‌شود که شخص حقوقی برای ارتکاب جرم به وجود آمده باشد یااینکه با انحراف از هدف اولیه خود تغییر فعالیت داده و صرفاً برای ارتکاب جرم فعالیت کند.

٣.حقوق و تکالیف:

شخصیت حقوقی مانند شخصیت حقیقی می تواند صاحب حق و تکلیف باشد تنها تفاوتی که در اختيارات طبیعی (حقيقي) این خصوص وجود دارد این است که شخص حقوقی نمی تواند حقوق و تکالیفی را که مختص ( ذات )انسان ها است را دارا باشد. از جمله این حقوق می توان به حق ابوت (پدری) و نکاح اشاره کرد.

در این سری از مطالب آنچه در خصوص شخصیت حقوقی و حقیقی به نظر لازم می آمد ، گفته شد. امید است که راهگشای شما دوستان وهمراهان گرامی باشد و اختيارات طبیعی (حقيقي) بتوانید در مسیر پرونده ها و امور حقوقی و قانونی خود از آن بهره بگیرید. همچنین شما می توانید در صورت بروز هر گونه ابهام و یا سوال در خصوص این موضوع و دیگر موارد از مشاوره حقوقی ما بهرمند شوید.

اختيارات طبیعی (حقيقي)

هیأت امناء عالی ترین رکن مؤسسه می باشد که وظایف و اختیارات آن در قانون تشکیل هیأتهای امنای دانشگاهها و مؤسسات آموزش عالی و پژوهشی (مصوب جلسات ۱۸۱ و ۱۸۳ مورخ ۶۷/۱۲/۹ و ۶۷/۱۲/۲۳ شورای عالی انقلاب فرهنگی) و همچنین قانون نحوه انجام امور مالی و معاملاتی دانشگاهها و مؤسسات آموزش عالی و تحقیقاتی (مصوب مورخ ۶۹/۱۰/۱۸ مجلس شورای اسلامی) تعیین شده است .

اعضای هیأت امنا بر اساس استقلال دانشگاه‌ها و قانون تشکیل هیأت‌های امنای دانشگاه‌ها و مؤسسات آموزش عالی و پژوهشی عبارتند از: وزیر علوم، تحقیقات و فناوری، رئیس دانشگاه، ۴ تا ۶ تن از شخصیت‌های علمی و فرهنگی یا اجتماعی کشور که نقش مؤثری در توسعه و گسترش دانشگاه داشته باشند و رئیس یا نماینده سازمان مدیریت و برنامه ریزی.

اهم وظایف و اختیارات هیأت امناء چنین است:

تصویب آیین‌نامه‌های داخلی هیأت امنا، سازمان اداری و تشکیلات دانشگاه و مقررات استخدامی اعضای هیأت علمی، بودجه پیشنهادی، بودجه تفصیلی حساب‌ها و ترازنامه سالانه دانشگاه، نحوه وصول درآمدهای اختصاصی و مصرف آن، تعیین و نحوه اداره واحدهای تولیدی، خدماتی، کارگاهی، بهداشتی و درمانی، میزان پرداخت حق‌التحقیق، حق‌التألیف و نظایر آن، پیشنهاد میزان فوق‌العاده‌های اعضای هیأت علمی و غیر هیأت علمی و بررسی گزارش اختيارات طبیعی (حقيقي) دانشگاه که از طرف ریاست دانشگاه ارائه می‌گردد.

موضوعات پیشنهادی قبل از طرح در هیأت امنا، در کمیسیون دائمی مرکب از رئیس دانشگاه، یک تن از معاونان یا مشاوران وزارت علوم، تحقیقات و فناوری، یک تن از متخصصان و صاحبنظران، نماینده سازمان مدیریت و برنامه ریزی و معاون اداری و مالی دانشگاه موردبررسی کارشناسی و تخصصی قرار می‌گیرد.

مدیریت امور حقوقی، قراردادها و پاسخگویی به شکایات

4- پیگیری و گردآوری و تنظیم و تثبیت حقوق مالکیت فکری دانشگاه و تعیین سیاست‌ها و رویکردهای مالکیت فکری و معنوی منعکس شده در شیوه‌نامه‌ها و آئین‌نامه‌های دانشگاه مرتبط با موضوع، با همکاری و هماهنگی معاونت‌های آموزشی و تحصیلات تکمیلی و پژوهشی و فناوری دانشگاه

5- اعلام نظر حقوقی درباره استعلام واحدهای مختلف دانشگاه در خصوص مسائل مختلف

6- حضور در جلسات دادگاه در مورد پرونده‌های مرتبط با دانشگاه و استماع اظهارات، رد یا قبول آن از نظر مسائل حقوقی

7- پیگیری مسائل حقوقی و مطالعه و بررسی قوانین و مقررات و ارائه پیشنهادات لازم به منظور برقرار نمودن رویه واحد حقوقی

8- انجام مشاوره و ارائه راهنمایی به واحدهای مختلف دانشگاه به منظور جلوگیری از اشتباهاتی که منجر به اختلافات حقوقی خواهند شد

9- تدوین اساسنامه‌ها و آیین­‌نامه‌های مورد نیاز

10- همکاری و اقدام در زمینه تهیه و تنظیم آرشیو حقوقی و نگهداری و طبقه‌بندی مصوبات

11- تفکیک عرایض و شکایات واصله از مراجع ذی‌ربط و ارجاع آن به واحدها و یا کمیته‌های تخصصی

12- پاسخگویی به دعاوی، شکایات و تنظیم شکوائیه برعلیه اشخاص حقیقی و حقوقی متعرض به حقوق دانشگاه در زمینه‌های مختلف

13- انجام مکاتبات لازم با مراجع قضایی (اعم از دادگاه، نیروی انتظامی و . )

14- جوابگویی و رسیدگی به مشکلاتی که ارباب رجوع با واحدهای مختلف دانشگاه پیدا می‌کند

منظور از اشخاص حقیقی و اشخاص حقوقی در ثبت شرکت چیست ؟

منظور از اشخاص حقیقی و اشخاص حقوقی در ثبت شرکت چیست ؟

اشخاص جمع شخص است و شخص در مفهوم حقوقی، تنها بر انسان تعلق نمی گیرد. این مفهوم عبارت از حقوق و تکالیفی است که انسان و غیرانسان یعنی هر دو را شامل می شود. شخص یا شخصیت، عبارت از شایستگی و توانایی دارا بودن حقوق و نکالیف معین و اجرا و اعمال آن ها است. این شایستگی ها و توانایی ها یعنی شخصیت به دو بخش تقسیم می گردد :
الف- اشخاص یا شخصیت های حقیقی یا طبیعی ( انسان )
ب- اشخاص یا شخصیت های غیر طبیعی یا حقوقی ( غیر انسان )
بحص اصلی در قانون تجارت و حقوق بازرگانی، بحث شخصیت حقوقی است و اشخاص حقیقی یا انسان ها بیشتر بحث قانون مدنی هستند. لیکن با توجه به این اختيارات طبیعی (حقيقي) نکته که :
اولاَ- تجار حقیقی نیز مورد بحث در قانون تجارت قرار می گیرند.
ثانیاَ- شناخت اشخاص حقیقی، به شناخت بهتر شخصیت های حقوقی کمک می نماید.
ثالثاَ- شخصیت های حقوقی در اکثر موارد از تجمع شخصیت های حقیقی ایجاد شده اند.
لذا ابتدا مباحثی پیرامون اشخاص حقیقی به بحث گذاشته می شود و سپس موضوع شخصیت های حقوقی مطرح می گردد :
الف- اشخاص حقیقی
همه افراد انسانی دارای حداقل حقوقی هستند که ارتباطی با جنسیت ، نژاد ، رنگ ، مذهب و تابعیت آنان ندارد و آن ها را حقوق انسانی می نامند.
همان گونه که دولت ها و دیگر مردم بر اساس قوانین و مقررات مذکور ، مکلف هستند که حداقل حقوقی را برای افراد انسانی قایل شوند، خود افراد هم حق ندارند خود را از آزادی های مصرح در قوانین محروم سازند.
برخی از حقوق انسانی ( اشخاص حقیقی ) نظیر تولد، مرگ ، تابعیت ، اقامتگاه و … در مورد شخصیت های حقوقی نیز مصداق دارند. برخی از حقوق اشخاص حقیقی مربوط به حفظ ذات و عرض انسانی است مانند : حق زندگی کردن و حق آزادی یا حقوق مربوط به حیثیت انسانی مانند آزادی تحصیل ، بیان ، عقیده ، شغل ، مذهب که هر دو مربوط به شخصیت های انسانی هستند. این حقوق، به اشخاص حقوقی تعلق نمی گیرد.
ب- اشخاص حقوقی
در قرون معاصر، گسترش فعالیت های اجتماعی و اقتصادی یعنی تشکیل سندیکاها، احزاب و گروه های سیاسی و ایجاد موسسات و بنگاه های بزرگ اقتصادی در قالب مشارکت سرمایه های کوچک ، شخصیت های حقوقی جدید را ایجاد نموده است.
برای اولین بار در قوانین کشور، با لفظ شخصیت حقوقی در قانون تجارت مصوب سال 1303 هجری شمسی مواجه می شویم. این ماده قانون در قوانین تجاری سال های بعد نیز به همان طریق انعکاس می یابد. به طور مثال در ماده 588 قانون تجارت مصوب سال 1311 و به استناد این ماده قانون تجارت، شخص حقوقی می تواند دارای کلیه حقوق و تکالیفی شود که قانون برای ( اشخاص حقیقی ) قائل شده است. مگر حقوق و ظایفی که بر اساس طبیعت انسانی ، فقط انسان می تواند دارای آن حقوق باشد. مانند حقوق و و ظایف ابوت و بنوت ( حقوق والدین و فرزندان نسبت به یکدیگر ) و سایر حقوق انسانی
اشخاص حقوقی از مشارکت حقوقی دو یا چند شخص حقیقی و یا مشارکت حقوقی دو یا چند شخص حقوقی و یا مشارکت حقوقی اشخاص حقیقی و حقوقی بر اساس قوانین و قواعد حقوقی و به منظور انجام قصد و هدفی مشخص و با اختیارات تکالیف و تعهدات خاص به وجود می آیند و پس از تشکیل و تا زمان انحلال، دارای شخصیت مستقل از شخصیت اشخاصی هستند که آن ها را تشکیل می دهند.

در منابع حقوق داخلی، شخصیت ها یا اشخاص حقوقی را به دو دسته تقسیم کرده اند. آن دسته از منابعی که اشخاص حقوقی را به دو دسته تقسیم کرده اند عبارت است از :
1) شخصیت حقوقی حقوق عمومی
2) شخصیت حقوقی حقوق خصوصی
اشخاص حقوقی حقوق خصوصی خود به دو دسته شرکت های تجاری ، انجمن ها و موسسات غیر تجاری تقسیم می شوند.
درادامه به توضیح راجع به آن ها می پردازیم.
شرکت های تجاری : می توان شرکت تجاری را اینگونه تعریف نمود که قراردادی است میان دو یا چند شخص که بنا بر آن هر یک از شرکاء آورده ای با خود به شرکت می آورد . با این وصف که مالکیت هر شریک نسبت به آورده اش منحل می گردد و آورده ها به مالکیت شخص حقوقی شرکت در می آید و سود و زیان نیز به نسبت مقرری بین ایشان تقسیم گردد.
قانون تجارت ایران در ماده 20، شرکت های تجاری را بر 7 قسم و به شرح ذیل احصاء نموده است :
1.شرکت های سهامی ( به موجب ماده 4 لایحه اصلاح قسمتی از قانون تجارت مصوب 24/12/1347 شرکت سهامی به دو نوع شرکت سهامی عام و خاص تقسیم می شود.)
2.شرکت تضامنی
3.شرکت با مسئولیت محدود
4.شرکت مختلط غیر سهامی
5.شرکت مختلط سهامی
6.شرکت نسبی
7.شرکت تعاونی تولید و مصرف
موسسات غیر تجاری : موسسات غیر تجاری به موسساتی اطلاق می شود که فعالیت تجاری انجام نمی دهند. ماده 1 آیین نامه اصلاحی ثبت تشکیلات و موسسات غیرتجاری، در تعریف موسسات غیر تجاری چنین مقرر می دارد :
تشکیلات و موسسات غیرتجاری ، موسساتی هستند که جهت مقاصد غیر تجاری مثل امور علمی یا ادبی یا امور خیریه و امثال آن تشکیل می شوند و تشکیل دهندگان آن ممکن است قصد انتفاع داشته و یا نداشته باشند.
موسسات غیر تجاری به دو قسمت تقسیم می شوند :
الف ) موسساتی که هدفش جلب منافع اختيارات طبیعی (حقيقي) و تقسیم آن بیت اعضاء نباشد. اینگونه موسسات اصطلاحاَ موسسات غیرانتفاعی نامیده می شوند. موسسات خیریه و انجمن های اسلامی و تخصصی و احزاب و صندوق های قرض الحسنه و گروه های سیاسی را می توان از موسسات غیرانتفاعی دانست.
ب) موسساتی که هدفش جلب منافع مادی و تقسیم منافع مزبور بین اعضاء خود یا غیر باشد مانند کانون های فنی و حقوقی و موسساتی که هدفشان ارائه خدمات شهری از قبیل نظافت و فضای سبز است.
در صورت نیاز به هرگونه مشاوره با ما تماس حاصل فرمایید.
همکاران ما در ثبت شرکت نیک ، با افتخار در خدمت شما خواهند بود.